Szczelne balkony i tarasy!

Balkony, tarasy i loggie to elementy architektury budynku szczególnie narażone na niszczące działanie czynników atmosferycznych – duże i szybkie zmiany temperatury, działanie wody i skutki jej zamarzania.

W ich efekcie obiekty te szybko ulegają uszkodzeniu, powodując nie tylko straty materialne i estetyczne, ale także zagrożenie dla otoczenia oraz życia i zdrowia ludzkiego. Stąd coraz to nowe sposoby takiego ich budowania i remontowania, by zapobiec zbyt szybkiej ich degradacji.

Przede wszystkim warstwy użytkowe tarasów, balkonów i loggii narażone są na szczególnie trudne warunki eksploatacji.

Renowacja - Szczelne balkony i tarasy!

W zimie na ich powierzchnie działają mrozy sięgające -30°C, zaś latem intensywne nasłonecznienie sprawia, że temperatury materiałów dochodzą do +70°C w trakcie dnia, by w ciągu kilkunastu godzin, w nocy lub pod wpływem opadów atmosferycznych spaść do około +10°C. Skoki temperatury i rożne parametry rozszerzania się materiałów, mogą doprowadzić do rozszczepienia i pęknięć, co z kolei umożliwia przedostawanie się do wnętrza konstrukcji wody, która sama z siebie lub w wyniku zamarzania powoduje dalsze zniszczenia. Konstrukcja balkonów lub loggii może być również narażona na zmiany temperatur na skutek niewłaściwej termomodernizacji. Zazwyczaj nie obejmuje ona samej płyty balkonowej. Oczywiście najlepszym rozwiązaniem byłoby wykonanie izolacji termicznej balkonów i loggii, tj. zastosowanie ocieplenia między wieńcem a płytą konstrukcyjną. Jednak takie rozwiązanie jest możliwe wyłącznie w przypadku obiektów nowo wznoszonych. Jedynym rozwiązaniem w obiektach remontowanych jest ocieplenie wszystkich powierzchni balkonu.

Systemem hydroizolacji, który może być w takich wypadkach zastosowany, to system ALPOL HYDRO PLUS T. Może on być stosowany zarówno w budynkach nowo wznoszonych, jak i remontowanych, zarówno mieszkalnych, użyteczności publicznej, jak i przemysłowych.

Jak wykonać izolację balkonu?

Na płycie konstrukcyjnej, która powinna być dokładnie oczyszczona z uszkodzonych i odpadających warstw betonu układamy:

  • warstwę izolacyjno-przesuwną, w skład której wchodzi papa termozgrzewalna podkładowa i folia polietylenowa,
  • warstwę dociskową, czyli posadzkę podkładową,
  • warstwę izolacji podpłytkowej,
  • warstwę okładzinową.

Do wykonania całości potrzebne są również materiały pomocnicze, takie jak: mankiety, narożniki i taśmy uszczelniające, środki gruntujące ułatwiające sczepianie poszczególnych warstw oraz zaprawy murarskie: montażowe, szybkowiążące i wyrównawcze. Przed rozpoczęciem robót należy jednak dokładnie zapoznać się z projektem, instrukcją wykonania systemu oraz z informacjami technicznymi podawanymi przez producenta na opakowaniach produktów, przygotować wszystkie materiały, sprzęt i narzędzia. Prac nie można wykonywać w czasie opadów atmosferycznych, na podłożu silnie nasłonecznionym, przy silnym wietrze oraz wówczas, gdy w perspektywie 24 godzin zapowiadany jest spadek temperatury powietrza poniżej 5°C.

Wykonanie izolacji podpłytkowej i okładziny

Podłożem pod izolację podpłytkową może być podłoże betonowe, wylewki cementowe, stabilne okładziny płytkowe, tynki cementowe i cementowo-wapienne. Wystające ostre krawędzie mogące uszkodzić powłokę izolacji należy zeszlifować. Jeżeli zachodzi potrzeba wyrównania nierówności i poprawy spadku, należy zastosować odpowiednią zaprawę Alpol. Bez względu na to czy jest to obiekt stary, czy nowo wybudowany podłoże należy zagruntować środkiem gruntującym pod hydroizolacje Alpol AG 707.

Izolacja podpłytkowa zabezpiecza przed możliwością przesiąkania wilgoci do niższych warstw oraz ogranicza ruch wilgoci z podłoża, która gromadząc się pod płytkami okładziny mogłaby spowodować uszkodzenia mrozowe. Wykonywanie izolacji należy rozpocząć od przygotowania zaprawy uszczelniającej Alpol AH 752 w sposób podany na opakowaniu oraz wklejenia dodatkowych elementów izolacji: taśm, narożników i mankietów uszczelniających. Miejsca wymagające zastosowania tych elementów to: szczeliny dylatacyjne, połączenia warstwy dociskowej ze ścianą pionową budynku, krawędzie zewnętrzne podłoża z obróbkami blacharskimi oraz miejsca mocowania balustrad. Dla szczelin dylatacyjnych prace wykonujemy w ten sposób, że na podłoże nanosimy zaprawę uszczelniającą pasami o szerokości odpowiadającej szerokości siatkowej krawędzi taśmy uszczelniającej z niewielkim naddatkiem. Następnie należy wtopić taśmę w taki sposób, by można ją było wcisnąć w szczelinę dylatacyjną na głębokość dwukrotnej szerokości szczeliny. Utworzone zagłębienie z taśmy pozwala na swobodną jej pracę oraz późniejsze wciśnięcie sznura dylatacyjnego po przyklejeniu płytek warstwy okładzinowej. Potem powtórnie nanosimy masę w opisany wyżej sposób.

Prace przy wklejaniu taśmy uszczelniającej na styku krawędzi zewnętrznych podłoża i obróbek blacharskich wykonuje się po uprzednim umocowaniu tych obróbek. Na krawędzie podłoża, do których będą mocowane okapniki, należy nanieść zaprawę uszczelniającą, a następnie zamocować za pomocą kołków montażowych obróbkę, układając ją bezpośrednio na mokrą zaprawę dbając o dokładne przyleganie. Mocując kołkami obróbkę dbamy, by głębokość mocowania nie przekraczała grubości płyty dociskowej i tym samym nie doszło do uszkodzenia warstwy izolacyjno-przesuwnej. Płaszczyzna pozioma okapnika powinna zachodzić na płytę balkonową na głębokość ok. 10 cm. Następnie na podłoże i obróbkę nanieść zaprawę pasami o szerokości siatkowej krawędzi taśmy izolacyjnej. Nie należy natomiast nanosić zaprawy na samą warstwę izolacyjną taśmy. Jeżeli na balkonie nie będzie rynny, to obróbka blacharska winna posiadać kapinos o wysokości większej o 1 cm od grubości płyty dociskowej.

Jeżeli słupki balustrady w remontowanym balkonie przenikają przez górne warstwy: okładzinową i izolacji podpłytkowej, konieczne jest mechaniczne usunięcie starych powłok farby ze słupków do poziomu ok. 20 cm powyżej płyty balkonu lub tarasu. Następnie należy pomalować je farbą antykorozyjną. Na poziomie warstwy przeciwwilgociowej konieczne jest założenie wokół każdego słupka mankietu uszczelniającego. W przypadku wykonywania nowego tarasu lub balkonu zaleca się mocowanie słupków do marek lub kotew rozporowych umieszczonych w czole płyty lub na jej dolnej powierzchni. Pozwala to na zachowanie ciągłości warstw izolacyjnych i w efekcie dłuższą ich eksploatację.

Wykonując uszczelnienie w narożnikach wewnętrznych, na połączeniu podłoża balkonu ze ścianą budynku, nanosimy zaprawę klejową na szerokość siatkowej krawędzi taśmy lub narożnika. Następnie należy tak przykleić taśmę, by pozostawić niewielki luz na swobodną pracę taśmy. Powtórnie nanieść zaprawę w opisany już sposób. W uzyskane zagłębienie taśmy, już po przyklejeniu płytek, należy wcisnąć sznur dylatacyjny o odpowiedniej grubości. W razie potrzeby wykonać wyoblenie krawędzi za pomocą zaprawy szybkowiążącej lub montażowej. Prace związane z wklejaniem tych elementów z użyciem zaprawy uszczelniającej nie powinny trwać dłużej niż 1,5 godziny.

Nanoszenie izolacji można rozpocząć po 6 godzinach od wklejenia elementów dodatkowych izolacji. Pierwszą warstwę zaprawy uszczelniającej należy nakładać na całą powierzchnię twardym pędzlem lub szczotką malarską, intensywnie wcierając ją w podłoże i pokrywając też krawędzie miejsc wklejenia dodatkowych elementów izolacyjnych. Warstwę drugą i następne nakładać krzyżowo w podobny sposób lub przez szpachlowanie, w odstępach co 6 godzin, jeżeli temperatura powietrza wynosi ok. 20°C. W celu uniknięcia rys skurczowych nie należy nanosić jednorazowo zaprawy w ilości większej niż 2 kg/m2. Minimalna grubość izolacji przeciwwilgociowej wykonanej z dwóch warstw zaprawy uszczelniającej wynosi 2 mm. Z uwagi na szybki wzrost wytrzymałości mechanicznej powstałej powłoki, można ją okładać płytkami ceramicznymi po upływie doby od zakończenia prac uszczelniających. Powłoka jest odporna na deszcze już po 12 godzinach od nałożenia. Należy pamiętać, by obróbki blacharskie pokryć zaprawą do planowanego miejsca układania okładziny ceramicznej. Na ścianę pionową nanieść masę uszczelniającą na wysokość ok. 20 cm od krawędzi uszczelnionej taśmą.

Warstwę okładzinową wykonuje się zazwyczaj z płytek ceramicznych. Należy stosować płytki mrozoodporne, o niskiej nasiąkliwości. Do przyklejania płytek zaleca się stosować kleje upłynnione, wysoko elastyczne, Alpol AK 516 i Alpol AK 517. Płytka będzie wtedy przylegać całą powierzchnią montażową do podłoża. Można także stosować metodę klejenia kombinowaną, polegającą na nakładaniu kleju na podłoże i na płytkę. Metoda ta umożliwia zastosowanie kleju szybkowiążącego elastycznego Alpol AK 512. Płytki należy układać, lekko dociskając je do podłoża. W ciągu 10 min. można dokonać jeszcze korekty ich położenia, a całą czynność klejenia należy wykonać w czasie nie dłuższym niż pół godziny. Układanie płytek należy rozplanować w ten sposób, by wykonane wcześniej w polu podłoża szczeliny dylatacyjne, pokrywały się ze spoinami. Do spoinowania fug zaleca się zaprawy do spoinowania o zwiększonej elastyczności i odporności na wodę.

Wszystkie dylatacje konstrukcyjne i przeciwskurczowe należy powtórzyć w warstwie okładzinowej. Szczelinę dylatacyjną w tej warstwie można wykonać z zastosowaniem gotowego profilu metalowego lub z tworzywa sztucznego z wkładką kompensacyjną lub wypełnić szczelinę materiałem trwale plastycznym, np. silikonem. Przed wypełnieniem szczeliny silikonem należy wcisnąć w nią odpowiedniej grubości sznur dylatacyjny.

Wykonana warstwa okładzinowa powinna być równa, z odpowiednim spadkiem, bez spękań, przebarwień spoin, falowań, zagłębień i ubytków. Widoczne połączenia między rożnymi materiałami winny być wypełnione odpowiednimi masami uszczelniającymi, np. specjalnymi silikonami.

Udostępnij ten wpis

Post Comment