Wymagania stawiane tynkom renowacyjnym

Pierwsze próby renowacji zawilgoconych i zasolonych murów zaczęły się w latach 60. ubiegłego stulecia. Zaproponowano i zastosowano szczelne i bardzo mocne tynki cementowe.

W sprzyjających okolicznościach jedynym skutkiem było znaczne zawilgocenie ścian powyżej warstwy tynku i pojawienie się tam wykwitów solnych.

Renowacja - Wymagania  stawiane tynkom renowacyjnym

Rys. 1 Zasada działania tynków renowacyjnych.

Inne próby polegały na kombinacji szczelnego tynku podkładowego i porowatego tynku wierzchniego. Sposób ten także się nie sprawdził. Jeżeli warstwa tynku podkładowego była zbyt cienka, wilgoć wychodziła na powierzchnię wyprawy tynkarskiej, zwłaszcza że tynk nie był zhydrofobizowany (ówczesne zaprawy tynkarskie wykonywane były bezpośrednio na budowie). Zbyt gruba warstwa tynku podkładowego powodowała skutki podobne do zastosowania szczelnych i mocnych tynków cementowych. Nie sprawdzają się także tradycyjne tynki wapienne.

Rozwiązaniem tego problemu jest zastosowanie tynków renowacyjnych. Ich zastosowanie jest możliwe dlatego, że sposób działania (zachowania się) tynku renowacyjnego jest zupełnie inny i nieporównywalny z tynkami na spoiwach cementowym i wapiennym (wiążącym zarówno hydraulicznie jak i powietrznie).

Tynk renowacyjny wchłania wilgoć znajdującą się w murze, oddaje ją do otoczenia pod postacią pary wodnej jednocześnie magazynując w sobie w postaci skrystalizowanej szkodliwe sole (rys 1). Jako że strefa odparowania przesuniętą jest do wnętrza tynku nie ma możliwości powstania wykwitów na powierzchni. Sole krystalizują w porach tynku renowacyjnego, nie powodując widocznych uszkodzeń. Takie działanie trwa oczywiście do momentu zapełnienia porów przez kryształy soli, przy czym przeciętną trwałość tynku renowacyjnego szacuje się na 20?30 lat, co w porównaniu z tradycyjnymi tynkami jest okresem nieporównywalnie dłuższym. Aby wymusić na znajdującej się w murze wilgoci taki sposób zachowania się i jednocześnie pełnić funkcję ?podręcznego magazynu soli? tynk renowacyjny musi charakteryzować się ściśle określonymi parametrami.

Renowacja - Wymagania  stawiane tynkom renowacyjnym

Rys. 2 Ogólny algorytm postępowania przy pracach renowacyjnych.

Zostały one po raz pierwszy wyszczególnione w wytycznych WTA z roku 1985 ? WTA-Merkblatt: Die bauphysikalischen und technischen Anforderungen an Sanierputze.

Były to:

  • zawartość porów w świeżej zaprawie: > 25% obj
  • współczynnik oporu dyfuzyjnego ? ? 12.
  • Wysokość kapilarnego podciągania wilgoci dla dwucentymetrowej warstwy tynku

podczas 24-godzinnego badania w warunkach normalnych (w temperaturze +20°, wilgotność powietrza 65%) powinna być nie mniejsza niż 3 mm i nie większa niż 7 mm.

Obecnie obowiązująca instrukcja WTA nr 2-9-04 Sanierputzsysteme uwzględnia najnowszy stan wiedzy, precyzuje i ujednolica pewne zagadnienia. Podstawową cechą cytowanej wyżej instrukcji jest jednak określenie parametrów i wymagań, które musi spełniać tynk (choć lepiej tu pasuje sformułowanie system tynków), aby można go było nazwać renowacyjnym WTA. Jest to o tyle istotne, że obowiązująca aktualnie norma PN-EN 998-1:2004 Wymagania dotyczące zapraw do murów — Część 1: Zaprawa tynkarska zawiera także wymagania dotyczące tynków renowacyjnych. Przy renowacji zawilgoconych i zasolonych ścian jest istotne, żeby stosować nie pojedynczy tynk renowacyjny, lecz system tynków renowacyjnych, którego składniki cechują się odpowiednimi parametrami i są ze sobą kompatybilne czego nie uwzględnia PN-EN 998-1:2004.

Według WTA nr 2-9-04 tynkiem renowacyjnym WTA nazywamy tynk zgodny z EN 998-1 i spełniający wymogi cytowanej instrukcji WTA. Jest to o tyle istotne, że nie ma tu bezpośrednio sformułowanego wymogu klasyfikacji tynku jako renowacyjnego wg EN 998-1. Wymóg badania tynku na zgodność z PN-EN 998-1:2004 jest wymogiem obligatoryjnym (formalnym), natomiast o skuteczności tynku decydują także inne parametry i pozostałe składniki systemu o których nie wspomina PN-EN 998-1:2004.

W skład systemu tynków renowacyjnych wchodzą bowiem:

  • obrzutka
  • tynk podkładowy wyrównujący
  • tynk podkładowy magazynujący (stosowany przy wysokim stopniu zasolenia)
  • właściwy tynk renowacyjny
  • warstwy wygładzające i wymalowania.

Norma PN-EN 998-1:2004 opisuje tynk jako wyrób budowlany z uwagi na jego podstawowe własności i parametry związane z zastosowaniem na wilgotnych i zasolonych murach. Nic nie mówi na temat zastosowania tynków renowacyjnych czy ograniczeniach w ich zastosowaniu, nie podaje podstawowych wymagań technologicznych pozwalających na skuteczne zastosowanie tynku (fot nr 1, 2, 3), nie wspominając o niezbędnych badaniach na etapie opracowywania technologii prac renowacyjnych (rys 2).

Dlatego instrukcja WTA nr 2-9-04 dotyczy nie tylko parametrów tynku (tabela nr 1) lecz także określa inne wymagania, które stanowią o prawidłowym zastosowaniu systemu tynków

Tabela nr 1: Wymagania stawiane poszczególnym składnikom systemu przez instrukcję WTA nr 2-9-04 oraz PN-EN 998-1:2004.

Obrzutka półkryjąca (pokrywająca max 50% powierzchni)

Parametr Wymogi wg instrukcji WTA 2-9-04 Wymogi wg PN-EN 998-1:2004 Metodyka badań
Grubość [mm] ? 0,5

Obrzutka całopowierzchniowa

parametr Wymogi wg instrukcji WTA 2-9-04 Wymogi wg PN-EN 998-1:2004 Metodyka badań
Grubość [mm] ? 0,5
Głębokość wnikania wody [mm]

  • Po 1 godzinie
  • Po 24 godzinach
>5
na całej grubości

PN EN 1015-18
PN EN 1015-18

Tynk podkładowy

parametr Wymogi wg instrukcji WTA 2-9-04 Wymogi wg PN-EN 998-1:2004 Metodyka badań
Świeża zaprawa
Konsystencja (rozpływ) w mm 170?5 PN EN 1015-3
Zawartość porów powietrza w % > 20 Wartość deklarowana PN EN 1015-7
Czas zachowania własności roboczych w minutach Wartość deklarowana PN EN 1015-9
Stwardniała zaprawa
Gęstość w kg/m3 Wartość deklarowana PN EN 1015-10
Wytrzymałość na ściskanie w N/mm2 > wytrzymałości na ściskanie tynku renowacyjnego Kategoria CS II, CS III lub CS IV PN EN 1015-11
Przyczepność w N/mm2Symbol modelu pęknięcia
Wartość deklarowana
A, B lub C
PN EN 1015-12
Absorpcja wody spowodowana podciąganiem kapilarnym w kg/m2*min1/2 Wartość deklarowana kategoria W0, W1 lub W2 PN EN 1015-18
Absorpcja wody spowodowana podciąganiem kapilarnym w ciągu 24 godzin w kg/m2 (badana na krążkach) > 1 DIN V 18550
Głębokość wnikania wody w mm > 5 p. 6.3.7. instr. WTA 2-9-04
Współczynnik przepuszczalności pary wodnej ? -< 18 Wartość deklarowana
PN EN 1015-19DIN 52615
Porowatość w % obj.

  • tynk stosowany jako podkładowy (magazynujący sole)
  • tynk stosowany tylko jako wyrównujący podłoże
> 45

> 35

p. 6.3.9. instr. WTA 2-9-04
Współczynnik przewodzenia ciepła w W/mK Wartość tabelaryczna PN EN 1745, tab. A.12
Reakcja na ogień klasa EN 13501-1
Trwałość Ocena i deklaracja na podstawie uznanych przepisów w miejscu przewidzianego stosowania zaprawy PN EN 998-1
Dodatkowe właściwości dla zaprawy nakładanej natryskowo
Zawartość porów powietrza w % Wartość deklarowana PN EN 1015-7
Gęstość świeżej zaprawy w kg/m3 Wartość deklarowana PN EN 1015-6
Porowatość w % obj.

  • tynk stosowany jako podkładowy (magazynujący sole)
  • tynk stosowany tylko jako wyrównujący podłoże
> 45

> 35

p. 6.3.9. instr. WTA 2-9-04

Tynk renowacyjny

Parametr Wymogi wg instrukcji WTA 2-9-04 Wymogi wg PN-EN 998-1:2004 Metodyka badań
Świeża zaprawa
Konsystencja (rozpływ) w mm 170?5 PN EN 1015-3
Gęstość w kg/m3 Wartość deklarowana Wartość deklarowana PN EN 1015-6
Zawartość porów powietrza w % > 25 Wartość deklarowana PN EN 1015-7
Zdolność zatrzymywania wody w % > 85 DIN 18555-7
Czas zachowania własności roboczych w minutach Wartość deklarowana PN EN 1015-9
Stwardniała zaprawa
Gęstość w kg/m3 < 1400 Wartość deklarowana PN EN 1015-10
Wytrzymałość na ściskanie w N/mm2 Od 1,5 do 5 Kategoria CS II, PN EN 1015-11
Wytrzymałość na zginanie przy rozciąganiu w N/mm2 Wartość deklarowana PN EN 1015-11
Stosunek wytrzymałości na ściskanie do wytrzymałości na zginanie przy rozciąganiu < 3 p. 6.3.4. instr. WTA 2-9-04
Przyczepność w N/mm2Symbol modelu pęknięcia
Wartość deklarowana
A, B lub C
PN EN 1015-12
Absorpcja wody spowodowana podciąganiem kapilarnym w ciągu 24 godzin w kg/m2 ? 0,3 PN EN 1015-18
Absorpcja wody spowodowana podciąganiem kapilarnym w ciągu 24 godzin w kg/m2 (badana na krążkach) > 0,3 DIN V 18550
Głębokość wnikania wody w mm < 5- -?5 p. 6.3.7. instr. WTA 2-9-04
PN EN 1015-18
Współczynnik przepuszczalności pary wodnej ? -< 12 ? 15
PN EN 1015-19DIN 52615
Porowatość w % obj. > 40 p. 6.3.9. instr. WTA 2-9-04
Odporność na sole odporny p. 6.3.10. instr. WTA 2-9-04
Współczynnik przewodzenia ciepła w W/mK Wartość tabelaryczna PN EN 1745, tab. A.12
Reakcja na ogień klasa EN 13501-1
Trwałość Ocena i deklaracja na podstawie uznanych przepisów w miejscu przewidzianego stosowania zaprawy PN EN 998-1
Dodatkowe właściwości dla zaprawy nakładanej natryskowo
Zawartość porów powietrza w % Wartość deklarowana PN EN 1015-7
Gęstość świeżej zaprawy w kg/m3 Wartość deklarowana PN EN 1015-6
Porowatość w % obj. > 40 p. 6.3.9. instr. WTA 2-9-04

Szpachle i wymalowania

Parametr Wymogi wg instrukcji WTA 2-9-04 Wymogi wg PN-EN 998-1:2004 Metodyka badań
Wymalowania i powłoki wewnętrzne
Zastępczy (porównawczy) opór dyfuzyjny Sd dla każdej warstwy, w m <0,2 – 1)
Wymalowania i powłoki zewnętrzne
Zastępczy (porównawczy) opór dyfuzyjny Sd dla każdej warstwy, w m <0,2 – 1)
Współczynnik nasiąkliwości powierzchniowej w kg/m2*h1/2 <0,2 – 1)
Mineralne szpachle zewnętrzne
Absorpcja wody spowodowana podciąganiem kapilarnym w kg/m2*h1/2 < 0,5 DIN V 18550

1) WTA 2-9-04 nie precyzuje metodyki badań

Analiza wymagań wg instrukcji WTA 2-9-04 Sanierputzsysteme oraz normy PN-EN 998-1:2004 Wymagania dotyczące zapraw do murów — Część 1: Zaprawa tynkarska obrazuje zupełnie inne podejście tych dwóch dokumentów do problemu. Tynk renowacyjny WTA ma niejako ?zaprogramowaną? geometrię i rozkład porów, a wnikanie wody (wilgoci) w tynk jest możliwe tylko w obszarze pierwszych kilku milimetrów, dalszy transport wilgoci zachodzi tylko na drodze dyfuzji pary wodnej. Aby stwardniały tynk cechował się takim ?zachowaniem się? wobec wilgoci znajdującej się w murze musi cechować się odpowiednimi parametrami, z których przede wszystkim wymienić należy:

  • wysoką porowatość (w świeżej zaprawie zawartość porów powietrza powinna wynosić powyżej 25%, porowatość stwardniałej zaprawy powinna przekraczać 40%). Umożliwia ona wykrystalizowanie w porach tynku wody (przy przejściu przez zero) oraz szkodliwych soli bez zniszczenia struktury samego tynku i muru pod nim. Powoduje to, że tynki renowacyjne są mrozoodporne i odporne na sole
  • współczynnik oporu dyfuzyjnego ?<12 umożliwia migrację pary wodnej z muru do otoczenia i szybkie wysychanie tynku i muru, nie dopuszczając jednocześnie do tworzenia się ?zatoru z wilgoci? miedzy murem a tynkiem, uniemożliwiając koncentrację soli i wilgoci w cienkiej, przypowierzchniowej warstwie muru, natomiast odpowiednio wykształcona absorpcja wody spowodowana podciąganiem kapilarnym i głębokość wnikania wody umożliwia ograniczoną penetrację szkodliwych soli z podłoża bez obawy, że przy rekrystalizacji soli w krótkim czasie zostanie uszkodzony tynk.
  • odpowiednio dobrane wartości parametrów: nasiąkliwości powierzchniowej wody w24 i głębokości wnikania wody h wpływają na migrację soli z muru do powierzchni tynku – umożliwiają ograniczoną penetrację szkodliwych soli z podłoża bez obawy, że przy rekrystalizacji soli w krótkim czasie zostanie uszkodzony tynk.
  • odpowiednia wytrzymałość na ściskanie ?d wynosząca 1,5÷5 MPa i wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu ?bz (?d/?bz<3 ? jest to tzw. współczynnik kruchości) zapewnia dostosowanie parametrów tynku do wytrzymałości podłoża
  • mrozoodporność
  • wodoodporność
  • odporność na sole
  • hydrofobowość – powoduje zabezpieczenie tynku przed wchłanianiem wody opadowej

Instrukcja WTA 2-9-04 podaje wymagania stawiane systemowi tynków, traktując składniki systemu jako komplet materiałów, cechujących się tzw. przestrzenią dobrej współpracy. Przy renowacji zawilgoconych i zasolonych ścian istotne jest, żeby stosować nie pojedynczy tynk renowacyjny, lecz system tynków renowacyjnych, którego składniki cechują się odpowiednimi parametrami i są ze sobą kompatybilne, czego nie uwzględnia PN-EN 998-1:2004. Np. zupełnie niezrozumiałe jest pominięcie przez PN-EN 998-1:2004 wymogu odporności na sole, jest to jeden z najistotniejszych parametrów odróżniających tynk renowacyjny od tynku tradycyjnego. Badania tego parametru zgodnie z wymogami WTA pozwalają na stwierdzenie, ze tynk renowacyjny jest ok. 240 razy bardziej odporny na sole od tradycyjnego tynku na bazie spoiw cementowo-wapiennych.

Renowacja - Wymagania  stawiane tynkom renowacyjnym

Fot. 1 Rezultat nałożenia tynku renowacyjnego w zbyt cienkiej, jednocentymetrowej warstwie.
Renowacja - Wymagania  stawiane tynkom renowacyjnym

Fot. 2 Skutek zastosowania zbyt szczelnej zaprawy szpachlowej na tynku renowacyjnym.
Renowacja - Wymagania  stawiane tynkom renowacyjnym

Fot. 3 Tynk renowacyjny nie może stykać się z gruntem, należy pozostawić tam szczelinę.

Zastosowanie systemu tynków renowacyjnych musi być poprzedzone szczegółową analizą. Instrukcja WTA nr 2-9-04 powołuje się tu na instrukcję nr 4-5-99 Beurteilung von Mauerwerk ? Mauerwrkdiagnostik. Z najważniejszych badań należy tu wymienić:

  • Określenie przyczyn i wielkości zawilgocenia
  • Oznaczenie stopnia obciążenia solami (ilościowa i jakościowa analiza soli
  • Określenie stanu technicznego podłoża pod tynki renowacyjne

Stopień zasolenia muru to określona laboratoryjnie w % (w stosunku do masy) ilość szkodliwych soli budowlanych: azotanów, siarczanów i chlorków, pozwalająca na klasyfikację obciążenia szkodliwymi solami i będąca podstawą do zaprojektowania układu i grubości warstw systemu tynków renowacyjnych. Graniczne wartości wg WTA nr 2-9-04 podaje tabela nr 2.

Tabela nr 2: Klasyfikacja obciążenia solami

Rodzaj soli stopień zasolenia
Niski średni wysoki
azotany (NO3-) < 0,1 0,1 ? 0,3 > 0,3
siarczany (SO42-) < 0,5 0,5 ? 1,5 > 1,5
chlorki (Cl -) < 0,2 0,2 ? 0,5 > 0,5

Punkt 3.3 instrukcji WTA 2-9-04 określa warunki graniczne zastosowania systemu tynków renowacyjnych. Chodzi tu przede wszystkim o przyczyny zawilgocenia, które determinują zastosowanie takiego tynku. Tynki renowacyjne stosuje się przy obciążeniu kapilarnie podciągania wilgocią oraz wilgocią higroskopijną, najczęściej jako tzw. środki flankujące po wykonaniu wtórnych izolacji. Pozwalają one na uzyskanie suchej powierzchni ściany, o ile warunki cieplno wilgotnościowe pozwoliły na wyschnięcie samego tynku. Problem ten poruszała już instrukcjaWTA 2-6-99. Aktualna jednoznacznie definiuje graniczną wilgotność względną powietrza ? 65% , pozwala to na nabranie w relatywnie krótkim czasie własności hydrofobowych przez twardniejący i wysychający tynk. Zaniedbanie tego może prowadzić do zaburzeń wysychania tynku. Tynk może nie nabrać właściwości hydrofobowych, rezultatem może być przedostanie się kryształów soli na powierzchnię tynku. Nie świadczy to o jego wadach, a aby uniknąć opisanych wyżej zjawisk, należy tynkowi zapewnić odpowiednie warunki wiązania i twardnienia, np. przez poprawienie wentylacji, stosowanie osuszaczy powietrza lub ogrzewanie (krytyczne warunki cieplno-wilgotnościowe występują przede wszystkim podczas renowacji pomieszczeń piwnicznych, choć nie musi to być regułą).

Skuteczność tynków renowacyjnych potwierdza certyfikat WTA. Nie jest on jednak dopuszczeniem do stosowania w budownictwie tynku jako wyrobu budowlanego. W tym przypadku jednoznacznie precyzuje to Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r o wyrobach budowlanych (Dz.U. Nr 92 poz. 881) oraz Obwieszczenie Ministra Infrastruktury z dnia 5 lipca 2004 w sprawie europejskich norm zharmonizowanych oraz wytycznych do europejskich aprobat technicznych, wraz z zakresem przedmiotowym tych mandatów (Monitor Polski Nr 32 poz. 571). Na tej podstawie Producent lub jego przedstawiciel, po wykonaniu określonych badań, czyli wykazaniu zgodności swojego wyrobu z wymaganiami PN-EN 998-1:2004, musi wystawić deklarację zgodności. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 11 sierpnia 2004 w sprawie sposobów deklarowania zgodności wyrobów budowlanych oraz sposobu znakowania ich znakiem budowlanym (Dz.U. Nr 198 poz. 2041) podaje następujące systemy oceny zgodności: system 1+, system 1, system 2+, system 2, system 3 i system 4. Dla tynków renowacyjnych deklarowanie zgodności wyrobu przez producenta odbywa się na podstawie wstępnych badań typu przeprowadzonych przez producenta oraz zakładowej kontroli produkcji, w ramach której badane powinny być co najmniej (p.8.3.3 PN-EN 998-1:2004):

  • maksymalna wielkość ziaren kruszywa
  • ilość wody zarobowej
  • gęstość brutto świeżej zaprawy
  • gęstość brutto i wytrzymałość na ściskanie świeżej zaprawy

Do badań typu zaliczyć tu trzeba przede wszystkim (tablica ZA1 z PN-EN 988-1:2004):

  • wytrzymałość na ściskanie
  • przyczepność i model pęknięcia
  • absorpcja wody spowodowana podciąganiem kapilarnym
  • penetracja wody po badaniu absorpcji wody spowodowanej podciąganiem kapilarnym wody
  • współczynnik przepuszczalności pary wodnej ? (wsp. oporu dyfuzyjnego)

Zarówno badania typu jak i bieżące mogą być wykonywane w laboratorium producenta.

Inaczej do tego zagadnienia podchodzi instrukcja WTA. Certyfikat WTA mogą uzyskać tynki podkładowe, tynki renowacyjne oraz ewentualnie obrzutka, a kontrola parametrów certyfikowanych składników systemu odbywa się dwutorowo, poprzez zakładową kontrolę produkcji producenta oraz nadzór certyfikowanej jednostki nad zakładową kontrolą produkcji i badania kontrolne gotowego wyrobu. Pierwsze badania (badania typu) potwierdzające zgodność parametrów tynku z wymogami WTA muszą być udokumentowane badaniami akredytowanego laboratorium. Dla tynków nakładanych maszynowo niezbędne są dodatkowe badania, stąd wymóg precyzyjnego podawania zastosowanych agregatów, mieszalników, dyszy itp. Badania certyfikacyjne wykonywane są przecież przy aplikacji konkretnymi agregatami natryskowymi.

W ramach kontroli produkcji wykonywane są następujące badania (tabela nr 4):

tabela nr 4: Badania w ramach kontroli produkcji tynków z certyfikatem WTA

Zakładowa kontrola produkcji Badania nadzorującej akredytowanej jednostki
Świeża zaprawa
Konsystencja (rozpływ) raz na 5 dni raz na rok
Gęstość raz na 5 dni raz na rok
Zawartość porów powietrza raz na 5 dni raz na rok
Zdolność zatrzymywania wody raz na 6 miesięcy
Stwardniała zaprawa
Gęstość raz na 6 miesięcy raz na rok
Wytrzymałość na ściskanie raz na 6 miesięcy raz na rok
Wytrzymałość na zginanie przy rozciąganiu raz na 6 miesięcy raz na rok
Stosunek wytrzymałości na ściskanie do wytrzymałości na zginanie przy rozciąganiu raz na 6 miesięcy raz na rok
Absorpcja wody spowodowana podciąganiem kapilarnym w ciągu 24 godzin raz na 6 miesięcy raz na rok
Głębokość wnikania wody raz na 6 miesięcy raz na rok
Porowatość raz na rok

Instrukcja WTA podaje także wskazówki dotyczące badań stwardniałej zaprawy tynkarskiej na obiekcie, w ramach przyjętego wcześniej systemu zapewnienia jakości albo w razie wystąpienia jakichkolwiek problemów lub uszkodzeń tynku (p. 7.4 instrukcji). Badania kontrolne (patrz tabela nr 5) należy przeprowadzać na próbkach pobranych bezpośrednio z obiektu (np. wyciętych). Takie próbki należy bezpośrednio po pobraniu szczelnie zapakować. Program badań kontrolnych należy ustalać zawsze indywidualnie, przy wielowarstwowej budowie systemu, oddzielnie dla każdej warstwy.

tabela nr 5: Wskazówki WTA dotyczące badań stwardniałego tynku renowacyjnego na obiekcie

Parametr Wymagania dla tynku podkładowego WTA Wymagania dla tynku renowacyjnego WTA
Grubość warstwy Zgodnie z karta techniczną produktu i dokumentacją projektową Zgodnie z karta techniczną produktu i dokumentacją projektową
Wilgotność Brak wymagań Brak wymagań
Gęstość Brak wymagań < 1,5 kg/m3
Wytrzymałość na ściskanie > wytrzymałości na ściskanie tynku renowacyjnego 1,5 ? 5 N/mm2 1)
Absorpcja wody spowodowana podciąganiem kapilarnym > 1 kgm2 2) > 0,3 kgm2 2)
Głębokość wnikania wody > 5mm < 5mm 3)
Porowatość (% obj.) >40% – tynk stosowany jako podkładowy (magazynujący sole) >30% – tynk stosowany tylko jako wyrównujący podłoże >35%

1) Ze względu na różne warunki twardnienia wartość ta może być przekroczona.

2) określana na stronie próbki zwróconej do podłoża

3) przy zasolonych próbkach kryterium może nie być spełnione

Mając na uwadze jakość i skuteczność prac z zastosowaniem tynków renowacyjnych należy stosować wyłącznie systemy materiałów posiadające aktualny certyfikat WTA.
Mgr inż. Maciej Rokiel

Literatura

  1. WTA Merkblatt 2-9-04 Sanierputzsysteme.
  2. WTA Merkblatt 4-5-99 Beurteilung von Mauerwerk. Mauerwerkdiagnostik.
  3. WTA Merkblatt 4-11-02 Messung der Feuchte von mineralischem Baustoffen.
  4. PN-EN 998-1:2004 Wymagania dotyczące zapraw do murów – Część 1: Zaprawa tynkarska.
  5. Maciej Rokiel Hydroizolacje w budownictwie. Wybrane zagadnienia w praktyce. wyd. II, Dom Wydawniczy Medium 2009.
  6. Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach budowlanych (Dz.U. Nr 92 poz. 881).
  7. Obwieszczenie Ministra Infrastruktury z dnia 5 lipca 2004 w sprawie europejskich norm zharmonizowanych oraz wytycznych do europejskich aprobat technicznych, wraz z zakresem przedmiotowym tych mandatów (Monitor Polski Nr 32 poz. 571).
  8. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 11 sierpnia 2004 w sprawie sposobów deklarowania zgodności wyrobów budowlanych oraz sposobu znakowania ich znakiem budowlanym (Dz.U. Nr 198 poz. 2041).

Udostępnij ten wpis

Post Comment