Portret tynków we wnętrzu

Tynki wewnętrzne mogą być ostatecznym wykończeniem ścian, mogą też stanowić podłoże pod wykonanie innych wypraw. Zwolennicy klasycznej prostoty poprzestaną zapewne na gładkich, często białych ścianach, natomiast podążający za nowinkami skorzystają z różnorodnych technik, aby uzyskać zaskakujące efekty dekoracyjne.

Tynki tradycyjne
Tynk cementowy czy cementowo-wapienny to mieszanina cementu, piasku i wody, z dodatkiem wapna lub bez, połączonych w określonych dla danego rodzaju tynku proporcjach.

Taką mieszaninę można przygotować samodzielnie na placu budowy. Jednak do prac remontowych w mieszkaniu wygodniej jest zastosować gotowe mieszanki budowlane. Na rynku dostępne są mieszanki m. in. firmy Atlas, na przykład Zaprawa Tynkarska lub Drobnokruszywowa Zaprawa Tynkarska (na drobniejszym kruszywie). Suchą mieszankę należy połączyć z wodą w odpowiednich proporcjach (wg instrukcji podanej na opakowaniu) i wymieszać. Po kilku minutach zaprawa jest gotowa do użycia.

Tynki cementowe można układać we wszystkich pomieszczeniach, na sufitach i na ścianach. Nadają się także do wnętrz, narażonych na działanie wilgoci, czyli w pralniach i łazienkach. Z kolei tynki cementowo-wapienne charakteryzują się dużo wyższą paroporzepuszczalnością niż tynki cementowe. Zalecane są więc przy wykańczaniu ścian i sufitów w starych kamienicach, gdzie musimy szczególnie dbać o ,,oddychanie’’ zawilgoconych murów. Są jednak mniej wytrzymałe na uszkodzenia i wilgoć niż tynki cementowe, ale za to łatwiejsze do wyrobienia. W przypadku tynkowania ścian wykonanych z materiałów o podwyższonej izolacyjności, na przykład z betonu komórkowego bądź gazobetonu, można zastosować także specjalistyczny tynk o nazwie Atlas KB-Tynk.

Tynki cementowe i cementowo-wapienne, po pomalowaniu farbą, mogą być ostatecznym wykończeniem powierzchni ścian albo stanowić mogą podłoże do wykonania wypraw takich jak gładzie gipsowe, czy tynki dekoracyjne, w tym odporne na eksploatację tynki mozaikowe, jak Atlas Deko M.

Obrzutka, narzut, gładź
Tynki cementowo-wapienne można układać w trzech warstwach (obrzutka, narzut i gładź) lub w dwóch (obrzutka i narzut). Trójwarstwowe są niezastąpione, gdy mamy do czynienia z nierównymi ścianami, pod warunkiem że krzywizny nie przekraczają 1,5-2 cm. Tynki dwuwarstwowe polecane są do wykańczania ścian równo wymurowanych. Grubość naniesionego tynku, nakładanego w dwóch warstwach, powinna wynosić 2-3 cm. Tuż przed układaniem tynku, chłonne podłoże należy zwilżyć wodą lub pokryć preparatem gruntującym Atlas Uni-Grunt. Jeżeli tynkowane będą podłoża gipsowe, dla podwyższenia przyczepności tynku, ściany przed gruntowaniem należy zarysować ostrym dłutem w gęstą skośną kratkę.

Przygotowaną zaprawę tynkarską, zgodnie ze wskazaniami producenta, narzuca się równomiernie: ręcznie kielnią lub maszynowo agregatem tynkarskim. Jej nadmiar zbiera się drewnianą lub metalową łatą, a podczas układania ostatniej wykończeniowej warstwy tynku – pacą. Ważną i trudną czynnością jest zacieranie. Istotny jest moment jego rozpoczęcia, bo jeśli zacznie się zacierać tynk zbyt późno, może dojść do nadmiernego przesuszenia warstwy powierzchniowej, a wtedy uzyskanie oczekiwanego efektu będzie utrudnione lub wręcz niemożliwe. Tynk można zacierać na ostro lub gładko. Prace należy wykonywać w temperaturze od +5 do +30° C, a świeży tynk chronić przed nadmiernym wysuszeniem i zawilgoceniem.

Dzięki tynkom tradycyjnym można uzyskać powierzchnię o różnym stopniu gładkości, który określony jest kategoriami od 0 do IV. Do ostatecznego wykończenia powierzchni ścian i sufitów można użyć gładzi gipsowych, takich jak Gipsar Uni, Gipsar Perfekt lub Gipsar Uniplast lub cementowej zaprawy szpachlowej Atlas Rekord. Położenie gładzi wymaga odczekania co najmniej 28 dni, by tynk mógł dostatecznie związać z podłożem oraz wyschnąć.

Tynki ekologiczne
Tynki gipsowe są stosunkowo tanie i łatwe do nanoszenia. Nakłada się je w jednej warstwie, której grubość nie przekracza zazwyczaj 2 cm i po zatarciu jest gładka. Mają też wiele innych zalet – dobrze akumulują ciepło i mają dobrą paroprzepuszczalność. Potrafią wchłaniać wilgoć z powietrza i „oddawać” ją, gdy we wnętrzu robi się sucho, dlatego w pomieszczeniach wykończonych tynkiem gipsowym panuje przyjemny i zdrowy mikroklimat. Można je wykonywać na podłożach mineralnych z cegły ceramicznej, wapienno-piaskowej, z betonu zwykłego i komórkowego oraz płyt wiórowo-cementowych.

Przykładem tych tynków mogą być wyroby Nowej Doliny Nidy: Tempo i Sprint. Oba produkowane są na bazie gipsu naturalnego. Tynk o nazwie Tempo, jako cięższy, nadaje się wyłącznie na ściany. Tynkiem o nazwie Sprint, możemy tynkować zarówno ściany jak i sufity, gdyż jest on napowietrzany, a więc lżejszy.

W sprzedaży dostępne są tynki gipsowe do układania ręcznego i maszynowego. Zaprawę tynkarską uzyskuje się poprzez zmieszanie fabrycznie przygotowanej mieszanki z odpowiednią ilością wody. Jeśli zaprawa będzie układana maszynowo, wodę i suchą mieszankę miesza się w agregacie tynkarskim. Tynki układa się, zaczynając od sufitu i przechodząc dalej do ścian. W czasie ich wysychania w pomieszczeniach należy zapewnić odpowiednią wentylację, ale trzeba unikać przeciągów i bezpośredniego nasłonecznienia.
Roboty tynkarskie należy rozpocząć po wyschnięciu ścian i sufitów, tak aby ich wilgotność nie przekraczała 2-3 proc. Muszą być również zakończone wszelkie prace instalacyjne, zamontowane ościeżnice drzwiowe i okna, a temperatura w pomieszczeniach powinna utrzymywać się w granicach od +5 do +25° C.
—————————————————————————————-

EKSPERT RADZI
Joanna Złoczewska, GRUPA ATLAS

Tynki wewnętrzne - Portret tynków we wnętrzu

Z poziomnicą w ręku
Wygląd i jakość położonego tynku zależy w dużej mierze od umiejętności tynkarza.
Odchyłki od pionu i poziomu oraz wszelkie zagłębienia nie powinny przekraczać dopuszczalnych wartości:

Dla tynków III kategorii (zatarte niewygładzone) odchylenia od płaszczyzny nie mogą być większe niż 3 mm na odcinku 2 m. Zagłębień lub wybrzuszeń na tej długości nie powinno być więcej niż trzy. Odchył powierzchni tynku od pionu nie powinien przekraczać 2 mm na długości 1 m i 4 mm na powierzchni całej ściany.
Dla tynku IV kategorii (zatarte i wygładzone) – odchylenia i płaszczyzny mogą wynieść najwyżej 2 mm na odcinku 2 m i nie może ich być więcej niż dwa. Dopuszcza się odchylenie od pionu nie większe niż 1,5 mm na długości 1 m i maksymalnie 3 mm na powierzchni całej ściany. Jeżeli chodzi o odchył od poziomu, wartości te wynoszą odpowiednio 2 i 3 mm.