 |
Nie zawsze taras jest źródłem radości. Przecieki, pękające i wykruszające się spoiny, odpadające od podłoża płytki wraz ze spękanym podkładem to następstwa błędów, popełnionych podczas projektowania lub na skutek wadliwego wykonawstwa.
Aby uniknąć takich niespodzianek, należy przed budową przygotować prawidłowy projekt, a potem właściwie go wykonać. Jeśli taras został zbudowany źle, trzeba zabrać się za naprawę fuszerki. Niniejsze porady dotyczą tarasu, zlokalizowanego nad ogrzewanym pomieszczeniem – to najbardziej złożony pod względem budowlanym typ tarasu.
Płyta ze spadkiem
Cały nasz balkon lub taras trzyma się na płycie konstrukcyjnej. To ona przenosi obciążenia – zarówno własne, jak i użytkowe. Aby woda nie wlewała się do pomieszczenia przez progi, płyta powinna być zamontowana nieco niżej niż płyta stropowa w pomieszczeniu przylegającym. Z tego samego powodu górna płaszczyzna płyty stropowej powinna być tak ukształtowana, by spadek był w kierunku od ściany zewnętrznej, przylegającej do tarasu. Wówczas deszcz będzie mógł swobodnie spływać do otaczających taras rynien (lub wsiąkać w ziemię w przypadku tarasów naziemnych). Jeżeli płyta nie ma spadku, trzeba zrobić na niej wylewkę – tzw. podkład spadkowy o nachyleniu 1-2% (1-2 cm na metrze długości). Najlepiej wykonać go bezpośrednio na płycie, używając posadzki cementowej ATLAS (minimalna grubość 20 mm). Jeżeli z różnych względów nie możemy zastosować tak grubej warstwy wylewki, wówczas należy użyć szybko twardniejącej zaprawy ATLAS TEN 10, którą można układać w warstwie o grubości 5-30 mm.
Niezależnie od tego, czy zastosujemy posadzkę cementową, czy TENA 10, najpierw należy wykonać na płycie konstrukcyjnej warstwę kontaktową, stosując emulsję gruntującą ATLAS UNI GRUNT. Zredukuje ona i ujednolici chłonność podłoża, a także wzmocni je.
Izolacja ważna rzecz
 |
Kluczem do sukcesu, choć nie jedynym, jest prawidłowe wykonanie poszczególnych warstw, zabezpieczających balkon lub taras przed przeciekaniem wody i przemarzaniem. Dlatego też między podkładem spadkowym a warstwą dociskową (na niej układamy płytki) konieczne jest wykonanie zabezpieczenia przeciwwilgociowego i termoizolacji. Najpierw wykonujemy paroizolację ze specjalistycznych pap lub folii. Natomiast warstwę termoizolacyjną stanowić mogą np. płyty styropianowe, najlepiej z frezowanymi obrzeżami, ułożone „na mijankę”, co wyeliminuje mostki termiczne i stworzy jednolitą termoizolacyjnie powierzchnię. By uniknąć zawilgocenia warstwy termoizolacyjnej, dobrze jest zastosować dodatkową warstwę izolacji, np. z folii, wywiniętej na ścianę. Jeżeli chcemy uniknąć niewygodnego wywijania folii możemy użyć samoprzylepnych profili dylatacyjnych z fartuchem z folii ATLAS TD – F 8/120.
Teraz kolej na warstwę dociskową. Zamiast wylewki, często wykonywanej na placu budowy, najlepiej skorzystać z gotowej posadzki cementowej ATLAS o grubości 4 cm. Ze względu na właściwości tego materiału uzyskamy jednolitą i wytrzymałą warstwę. Trzeba jednak pamiętać o ochronie wylanych powierzchni przed zbyt szybkim wysychaniem i bezpośrednim nasłonecznieniem, np. poprzez przykrycie ich folią.
Gdy warstwa dociskowa wyschnie, przystępujemy do wykonania hydroizolacji podpłytkowej. Dzisiaj na rynku dostępne są już nowoczesne izolacje bezspoinowe, tzw. płynne folie i zaprawy uszczelniające, które wraz z systemem taśm narożników i mankietów uszczelniających, tworzą bardzo skuteczne systemy izolacji przeciwwodnych. Należy do nich system uszczelnień ATLAS WODER E. Wykonanie warstwy izolacji wodoszczelnej z płynnej folii ATLAS WODER E oraz wtopienie w nią, w miejscach szczelin dylatacyjnych, profili uszczelniających daje pełną gwarancję szczelności nawierzchni.
Zanim przystąpimy do nakładania folii w płynie, należy zagruntować warstwę dociskową emulsją ATLAS UNI GRUNT. Następnie nakładamy emulsję WODER E przynajmniej w dwóch warstwach. Tego typu bezspoinowa folia w płynie jest niezawodna, trwała, bardzo skuteczna i niedroga.
Płytki odporne na mróz i ścieranie
Zbliżamy się do momentu, w którym musimy zdecydować, czym pokryty będzie nasz taras: płytkami ceramicznymi, klinkierem, gresem czy kamionką. Ze względu na warunki atmosferyczne użyty materiał powinien być mrozoodporny, nienasiąkliwy i odporny na ścieranie. Z tego samego powodu powinniśmy stosować kleje nie tylko elastyczne, ale i takie, które zapewnią nam przyklejenie płytki całą powierzchnią do podłoża. Klejem spełniającym te wymagania jest średniowarstwowa zaprawa klejowa ATLAS CAL N i zaprawa cienkowarstwowa ATLAS PLUS.
Spoiny między płytkami wypełniamy fugą cementową, pamiętając o stosowaniu odpowiedniej fugi w zależności od szerokości spoiny. Doskonale sprawdzi się w tych warunkach elastyczna FUGA ATLAS ARTIS (spoina o szerokości 1-25 mm) o przedłużonej trwałości koloru i zwiększonej odporności na ścieranie.
Jeżeli posadzka tarasu lub balkonu wykonana jest z materiałów o porowatej strukturze, czyli powierzchni nieodpornej na wodę i zabrudzenia (olej, tłuszcz, kawa, herbata), należy ją pokryć środkiem ochronnym ATLAS DELFIN. Trwale zabezpieczy on przed zabrudzeniami zarówno powierzchnie ceramiczne, jak i fugi. ALAS DELFIN ma także właściwości impregnujące i antypoślizgowe.
Jeśli na tarasie chcemy zamocować balustrady, niezbędna będzie zaprawa ATLAS MONTER. Gwarantuje ona pewny i szybki efekt. Stosuje się ją przy montażu wszelkich elementów budowlanych, które ze względu na ich przeznaczenie i bezpieczeństwo muszą być zamocowane szybko i trwale.
Niezbędna dylatacja
Wiadomo, że każdy balkon i taras w ciągu roku narażone są na duże różnice temperatur. Ta oczywistość warunkuje konieczność zastosowania w trakcie budowy tzw. szczelin dylatacyjnych. Ich brak, uniemożliwiający naturalne rozszerzanie się i kurczenie materiałów z których zbudowany jest taras lub balkon, spowodowałby spękania poszczególnych warstw. Dylatacje niwelujące potencjalne naprężenia stosujemy w kilku miejscach. Wykonujemy je w wylewce kształtującej spadek i w warstwie dociskowej – dylatacje powinny dzielić płyty na pola o bokach nie większych niż 2,5×2,5 m.
Należy także pamiętać o wykonaniu pionowej szczeliny dylatacyjnej między stykiem ściany, słupów itp. a warstwami tarasu. Ważne jest, by szczeliny dylatacyjne w warstwie dociskowej i w warstwie powierzchniowej przebiegały dokładnie jedna nad drugą. Do wypełnienia szczelin dylatacyjnych należy użyć materiału elastycznego – np. silikonu ATLAS SILTON S, produkowanego w takich samych kolorach, jak FUGA ATLAS ARTIS.
Jerzy Blazy
GRUPA ATLAS
