Zastosowanie cynku w architekturze, zarówno w pokryciach dachowych, przewodach do odprowadzania ścieków opadowych, jak i różnorakich połączeniach i zdobieniach, sięga już ponad stu pięćdziesięciu lat. Możliwości jego użycia zwiększają się nieustannie, począwszy od czasów przebudowy Paryża, przeprowadzonej na początku drugiej połowy XIX wieku przez inżyniera Haussmanna, aż do dnia dzisiejszego, kiedy to towarzyszy on wszystkim najnowocześniejszym koncepcjom architektonicznym. Jako materiał giętki, pasujący do każdej architektury, CYNK towarzyszy z powodzeniem wszystkim, najśmielszym nawet, koncepcjom architektonicznym.
Zalety cynku w architekturze:
CYNK charakteryzuje się dużą plastycznością; jego granica giętkości plasuje się pomiędzy 5° a 6°C. Jego główne zalety to łatwość kształtowania i formowania, bardzo dobra spawalność oraz duża różnorodność typów powierzchni (naturalna, przypatynowana, podwójnie lakierowana).
Jako metal nieżelazny, CYNK posiada zdolność naturalnej samoochrony. Z biegiem czasu, pokrywa się ładną, jasnoszarą patyną i jest niezwykle odporny na korozję.
Dostosowuje się do każdych warunków atmosferycznych, a jego wytrzymałość wynosi:
? od 90 do 100 lat w środowisku wiejskim,
? od 40 do 60 lat w środowisku miejskim,
? od 30 do 40 lat w normalnym środowisku przemysłowym,
? od 40 do 70 lat w środowisku morskim.
Jego długowieczność oraz fakt, iż nie wymaga on specjalnej konserwacji sprawiają, że jest to materiał niezwykle wydajny i ekonomiczny.
Jako materiał ponadczasowy, CYNK towarzyszy nieodłącznie współczesnej architekturze, umożliwiając realizację najbardziej kompleksowych, a nawet zaskakujących projektów.
Zalety CYNKU umożliwiają jego zastosowanie w najróżniejszych formach: prostych i zakrzywionych, płaskich, giętych i falistych, a nawet w formie skrzydeł samolotowych.
Plastyczność i łatwość formowania, jak również bardzo dobra spawalność CYNKU ? sprawiają, że jest on idealnym materiałem, sprawdzającym się zarówno w nowych konstrukcjach, jak i w pracach renowacyjnych.
Formy tradycyjne i współczesne
Znormalizowany stop cynku, miedzi i tytanu idealnie odpowiada wymaganiom stałości wymiarów oraz odporności mechanicznej, będąc jednocześnie materiałem plastycznym i giętkim. Jego dobra odporność na pełzanie umożliwia całkowicie bezpieczne wykonywanie pokryć dachowych, narażonych na znaczne odchylenia termiczne, zwłaszcza w strefach górskich. Tafle, taśmy i szpule CYNKU odpowiadają europejskim normom EN 1179 oraz EN 988 (European Norms). Może być gięty i formowany bez żadnych trudności zarówno w warsztacie czy fabryce, jak i bezpośrednio na budowie, przy użyciu tradycyjnych narzędzi dekarskich. Niektóre wykończenia wykonuje się lutospawaniem, przy użyciu spoiwa (stopu cyny i ołowiu).
Szpule i tafle
CYNK ? jest dostępny w formie tafli długości 2 m oraz w szpulach. Grubość 0,65 mm jest zarezerwowana do zastosowań zwykłych, natomiast materiał grubości 0,70 mm i 0,80 mm jest wykorzystywany do konstrukcji rynn ściekowych i zagłębionych oraz do oszalowania.
Aby zaspokoić wszelkie potrzeby architektów, dysponuje różnymi wykończeniami:
CYNK NATURALNY
Nowy cynk walcowany posiada połysk, lecz z czasem przybiera odcień jasnoszary, będący efektem samoczynnego powstawania warstwy ochronnej węglowodanu cynku. Jest to powszechnie znana ?patyna naturalna? CYNKU.
CYNK KWARCOWY
(przypatynowany na jasnoszary kolor) oraz CYNK ANTRACENOWY (ciemno patynowany), są efektem chemicznej obróbki powierzchni metalu, nadającej mu odcień podobny do naturalnej patyny (popielato- lub jasnoszary).
CYNK PODWÓJNIE LAKIEROWANY
dostępny jest w każdej ilości, w sześciu standardowych odcieniach. Lakier poliestrowy (25 mikronów), polimeryzowany w piecu, dostępny jest w następujących odcieniach: biel kamienna, brąz dachówkowy, zieleń miedziana, brunat Macao, popielatoszary, jasnoniebieski. Przy zamówieniach powyżej 3000 m2, możliwe jest wykonanie innych odcieni, przy minimalnych kosztach dodatkowych.
Techniki zakładania pokryć dachowych
Przy nachyleniu powyżej 5% w przypadku pokrycia dachowego, obudowy elewacji lub powierzchni spodnich, CYNK umożliwia przebudowę obudowy budynku.
Dwie powszechnie stosowane techniki zakładania pokryć dachowych to: technika tradycyjna, zwana ?techniką łat i połączeń nakładkowych? oraz, nowsza, ?technika połączeń stykowych?, w której łączenia podłużne wykonywane są przy pomocy obciskacza.
? plastyczność;
? łatwość wykonywania napraw;
? bardzo dobra szczelność.
Taśmy 0,650 m
Łaty 40 × 40 × 25: G = 0,630 m
Łaty 50 × 50 × 27: G = 0,620 m
Taśmy 0,500 m
Łaty 40 × 40 × 25: G = 0,480 m
Łaty 50 × 50 × 27: G = 0,470 m
Rys. 1. Przekrój pokrycia dachowego wykonanego techniką łat i połączeń nakładkowych
? szybkość formowania i nakładania pokrycia;
? optymalny współczynnik wykorzystania;
? bardzo dobra szczelność i odporność na śnieg.
Taśmy 0,650 m
G = 0,580
Taśmy 0,500 m
G = 0,430
Rys. 2. Przekrój pokrycia wykonanego techniką połączeń stykowych
Całość pokrycia dachowego: Najbardziej klasyczna jest technika pokrycia zimnego: na tradycyjną konstrukcję (wiązanie dachowe) z krokwiowaniem równoległym do nachylenia dachu, nakłada się deski (zazwyczaj z drewna jodłowego), a na nich bezpośrednio układa się tafle cynku. W przypadku poddasza mieszkalnego, wentylacja jest możliwa dzięki odstępowi powietrza między warstwą izolacyjną a deskowaniem. Łączenia pokryć dachowych z CYNKU są wykonywane w taki sposób, aby każdy element mógł się swobodnie rozszerzać, niezależnie od innych.
Urządzenia wentylacyjne: Przepływ powietrza jest zapewniony dzięki okienkom w dachu lub dzięki wentylacji ciągłej wzdłuż kanałów ściekowych lub wzdłuż kalenicy, w zależności od przeznaczenia lokali.
Rys.4. Poddasze nieużytkowe
|
Rys.5. Poddasze z izolacją pod przewodem dymowym
|
Przekrój 4
Pokrycie poddasza nieużytkowanego
Izolacja na poziomie sufitu ostatniej kondygnacji.
Ogólna powierzchnia przekroju otworów przepuszczających powietrze musi być równa co najmniej 1/5000 powierzchni pokrycia dachowego, rzutowanej w pozycji poziomej.
P otworów = P1 + P2 = P rzutowana / 5000
P1 = P2
{Rys. 4}
S ? P (powierzchnia)
S projetée ? powierzchnia rzutowana
Przekrój 5
Pokrycie z izolacją pod przewodem dymowym
Odstęp powietrzny pomiędzy podłożem cynku i materiałem izolacyjnym.
Ogólna powierzchnia przekroju otworów przepuszczających powietrze musi być równa co najmniej 1/3000 powierzchni pokrycia dachowego, rzutowanej poziomo.
P otworów = P1 + P2 = P rzutowana / 3000
P1 = P2
G = 4 cm w przypadku przewodów dymowych < 12 m
G = 6 cm w przypadku przewodów dymowych długości 12 m lub dłuższych
{Rys. 5}
E ? G = grubość minimalna odstępu powietrznego
isolation rampante ? izolacja przewodu dymowego
Dodatkowe wyposażenie CYNKU zostało przewidziane w taki sposób, aby sprostać tym wymaganiom.
Jest ono efektem wiedzy i umiejętności, w celu zapewnienia klientom jak najlepszego, trwałego materiału, zdolnego sprostać zmieniającym się wymaganiom rynku i przepisów prawnych.
Łączenie poprzeczne pokryć dachowych:
Powyżej 13 m kiedy nachylenie dachu wynosi pomiędzy 5 a 60%, i od 10 m przy większym nachyleniu, konieczne jest łączenie poszczególnych tafli. Umożliwi ono swobodne rozszerzanie się wewnętrznych warstw, zapewniając jednocześnie szczelność pokrycia. Ułożenie to stosuje się również przy użyciu szpul. Oczywiście, te same techniki łączenia stosowane są w łączeniach poprzecznych pokrycia dachowego, w przypadku tafli większych niż 2 m. Typ łączenia, jakie należy zastosować zależy od techniki krycia dachu, od jego nachylenia, czynników atmosferycznych, na jakie będzie narażony i strefy klimatycznej, w jakiej się znajduje.
Rys. 8. Spinacz
|
Rys. 9. Spinacz podwójny
|
Materiały z UNION MINIER FRANCJA
