Odziedziczyliśmy z żoną mieszkanie w starej kamienicy, które wymaga remontu. Tynk na ścianach jest kruchy i osypuje się. Jak można szybko przeprowadzić remont, który nie nadwyręży naszych studenckich kieszeni? – pyta pan Artur Sasiński.
W przedstawionym przez Pana przypadku najlepsze rozwiązanie, czyli skucie całości tynku i położenie – przy użyciu agregatu – nowego tynku gipsowego, np. Tempo lub Sprint, raczej nie wchodzi w grę. Wymagałoby to bowiem znacznych nakładów pracy i czasu, a co się z tym wiąże, także i większych wydatków. W tej sytuacji dobrym i szybkim rozwiązaniem jest położenie tzw. suchego tynku, czyli płyt gipsowo-kartonowych. Jest to technologia prosta, mało brudząca i dająca szybki postęp prac.
Stare podłoże pod płyty musi jednak spełniać określone wymagania: powinno być mocne, suche i stabilne oraz niezmarznięte. W większości przypadków, zaprawy klejowe do płyt, jak na przykład Klej Gipsowy T lub Gipsar Mocar T, nanosi się w postaci „placków” w taki sposób, że łączą one płytę gipsowo-kartonową ze ścianą punktowo. Dlatego w tym przypadku może Pan ograniczyć skucie tynku ze ściany do tych fragmentów, na które będzie nakładany klej gipsowy. Pamiętać proszę jednak o tym, że stary tynk należy skuć tak, żeby odsłonięte podłoże było umiejscowione co 30-40 cm (w pionie i w poziomie), miało średnicę ok. 10 cm oraz grubość od 1,5 do 2 cm. M iejsca te, na które nakładana będzie zaprawa, należy odkurzyć i zagruntować. Jeżeli podłoże jest chłonne, wówczas stosuje się emulsję gruntującą Euro-Grunt lub Atlas Uni-Grunt, natomiast na gładkie i o małej chłonności nanosimy preparat gruntujący Inter-Grunt lub masę Atlas Cerplast. Dzięki takiemu rozwiązaniu wzmocni i ustabilizuje Pan powierzchnię do przyklejania płyt g-k. Warto pamiętać, że wszystkie odsłonięte elementy stalowe, mogące stykać się z klejem, powinny być zabezpieczone antykorozyjnie . Puszki rozdzielcze i gniazda elektryczne, przed położeniem płyt, powinny luźno odstawać od ściany.
Do przygotowania zaprawy klejącej można przystąpić po docięciu płyt do wysokości ściany minus 15 mm. Przygotowanie zaprawy polega na wsypaniu kleju do naczynia z wodą, przy zachowaniu odpowiednich proporcji wskazanych na opakowaniu oraz wymieszaniu wiertarką wolnoobrotową do uzyskania jednolitej masy bez grudek. Należy przygotować taką ilość kleju, by móc ją wykorzystać w ciągu kilkunastu minut. Zaprawę narzuca się ze znacznym nadmiarem bezpośrednio na ścianę, na przygotowane miejsca. Płyty przykłada się do wystających ze ściany placków zaprawy i lekko uderzając w łatę gumowym młotkiem, wyrównuje się je w kierunku pionowym i poziomym.
Należy pamiętać o podłożeniu pod nie klinów, np. kawałków płyt tak, aby szczelina dolna miała ok. 10 mm, a górna 5 mm. Ułatwia to wietrzenie pustki powietrznej między ścianą a płytami oraz skraca czas wiązania i schnięcia zaprawy. Przyklejając płyty, proszę pamiętać o pozostawieniu między nimi szczeliny o szerokości około 2 mm. Do ostatniego etapu – wypełnienia spoin na styku płyt – przystąpi Pan po całkowitym związaniu zaprawy klejowej. Przy spoinowaniu dobrze będzie posłużyć się Gipsem Szpachlowym F lub Gipsarem Max. Aby wzmocnić spoiny i zapobiec ewentualnym pęknięciom, należy – w czasie szpachlowania złącza – wkleić taśmę zbrojącą o szerokości 5 cm.
Naroża, utworzone przez stykające się pod kątem płyty g-k, należy dodatkowo wzmocnić specjalnymi kątownikami, zatopionymi w Gipsarze, a następnie nim zaszpachlowanymi. Gdy gładź wyschnie, należy ją delikatnie przeszlifować ręcznie lub za pomocą szlifierki, a następnie wyszlifowane miejsce odpylić. Końcowym etapem jest pomalowanie powierzchni płyt farbą do podłoży gipsowych, po wcześniejszym zagruntowaniu powierzchni preparatem zalecanym przez producenta farby.
Wszystkie prace należy prowadzić w temperaturze powietrza nie niższej niż 5 oC i wilgotności względnej w granicach 60-70%.
Marek Tomasik
Nowa Dolina Nidy
EKSPERT RADZI
 |
Marek Tomasik, doradca techniczny Nowej Doliny Nidy
Czysta robota
Wykańczanie ścian wewnętrznych za pomocą tzw. suchych tynków jest technologią coraz bardziej popularną. Przyklejanie płyt gipsowo-kartonowych nie jest skomplikowane, praca jest stosunkowo czysta, ponieważ zminimalizowane zostaje pylenie związane ze szlifowaniem gładzi, a postęp prac – w porównaniu ze stosowaniem technologii mokrych – szybki. Płyty g-k można przykleić do ściany za pomocą gipsowej zaprawy klejowej lub zamocować na stalowym ruszcie przytwierdzonym wcześniej do podłoża za pomocą wkrętów. Pierwsza metoda stosowana jest częściej – w zależności od materiału, z którego zbudowano ścianę oraz jej przeznaczenia, należy wybrać odpowiednią technologię przyklejania: mocowanie na plackach gipsowych albo klejenie płyt na styk do podłoża. Trzeba pamiętać, że nie przykleja się płyt g-k do sufitów. Tam zamiast kleju stosuje się mocowanie na metalowym ruszcie.
Grudzień 2006
 |
Rys. 1 Linia lica płyt powinna być narysowana na podłodze, w odległości ok. 2-3 cm od ściany (grubość płyty + grubość kleju). Rys. ATLAS
 |
Rys. 2 Płyta po przyklejeniu nie może być oparta na podłodze – trzeba podłożyć pod nią kawałki płyt tak, aby szczelina dolna miała ok. 10 mm, a górna 5 mm. Rys. ATLAS
 |
W świeżo nałożonej masie, np. Gipsarze Max zatapiamy taśmę zbrojącą, która ograniczy możliwość pękania połączenia płyt g-k. Fot. ATLAS
 |
Połączenie szpachlujemy, dociskając mocno pacę do podłoża, by na powierzchni płyt – poza miejscem na spoinę – pozostało jak najmniej masy szpachlowej. Fot. ATLAS
